کد مطلب:39285 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:9

گنجینه پرسمان » اهل بيت

نماز خواندن با دست بسته در مورد اهل سنت و با دست باز نماز خواندن شيعه از چه تاريخي شروع و نماز خواندن پيامبر چگونه بوده است؟

در پاسخ شما بايد عرض كنيم كه شيعه اماميه همواره در اصول و فروع دين، به عترت پاك رسول خدا وابسته بوده و هرگز در طول تاريخ از آنان جدا نشده است، و در تمام امور دين جز به ائمه اهلبيت ع اعتماد نكرده است. شيعيان اهل بيت عصمت از زمان امام عليع تاكنون، همواره بر روش و سيره و تعاليم ائمه ع كه همان سيره و سنت نبيّ مكرّم اسلام است، مقيد و ملزم بوده اند. (1)

بنابراين در اصول و فروع دين، شيعه به آن اصولي عمل مي كند كه ائمه آل محمد ص بر آن بوده اند، و اين از امتيازات شيعه اماميه نسبت به ساير فِرَق اسلامي است كه حقايق و معارف ديني خود را از طريق معصومين دريافت كرده كه عاري از هرگونه تحريف و بدعتهاي سليقه اي و انحرافي است. بنابراين آداب اقامة نماز در ميان شيعه همان است كه از طريق ائمه معصومين وارد گرديده كه در اصل همان دستور رسول خدا در اين باره است.

درمذهب اهل سنت، خلفاي راشدين ـ ابوبكر، عمر، عثمان ـ به لحاظ ضعف علمي در تمام زمينه ها و نيز به لحاظ اجتهاد به مصلحت و نه به حقيقت و واقعيت دين و در نظر داشتن حبّ و بغضهاي قومي و سياسي در بيان و اجراي احكام دين، دچار انحراف از قرآن و سنت و روش رسول خدا ص گرديدند، در نتيجه بدعتهايي را در دين خدا وارد كردند كه مخالف نص صريح قرآن و سنت نبوي بود. از اين رو هم خودگمراه گرديدند و هم پيروان آنان اسير اين گمراهي شدند. شدت اين بدعتهاي انحرافي در زمان عمر، خليفه دوم، به اوج خود مي رسد. (2)

از جمله اين بدعتها، تغيير در آداب وضو و نحوة اقامة نماز و تغيير جمله اي از جملات اذان بود كه همه نتيجه اجتهادهاي ناصواب عمر است.

نقل گرديده كه در زمان خلافت عمر، جمعي از اُسراي ايراني را به نزد او آوردند. اين گروه به منظور رعايت ادب نزد خليفه، دستها را روي سينه بر هم گذاشته بودند. عمر از آنان پرسيد چرا اينگونه ايستاده ايد؟ آنان پاسخ دادند رسم ما آن است كه در نزد بزرگان براي رعايت ادب و نشان دادن تواضع خويش، اين چنين بايستيم. عمر اين مرام را پسنديد، و از آن پس دستور داد براي رعايت ادب و تواضع به درگاه الهي دستها را بر هم گذاشته و نماز را اقامه كنند، و اين خلاف سنت و دستور رسول خدا ص بود. (3)









منابع و مآخذ:

1. رهبري امام علي از ديدگاه قرآن، نامه صد و دهم، سيد شرف الدين

2. مسائل كلي امامت، ابراهيم اميني، ص 55 الي 60

اجتهاد در برابر نص، سيد شرف الدين